Sobota jak pechowy piątek trzynastego

To był sobotni, ciepły, wrześniowy wieczór. Teraz coraz wcześniej robi się ciemno, niestety. Nie lubię tego, dzień trwa zbyt krótko, by zrobić wszystko, co się zamierza. Tak jakby później nie było na to czasu, jakby godzina 16 przechodziła w 22, mimo, że poza ciemnością za oknem nie zmienia się nic. Wracaliśmy do domu, było tak spokojnie. Lubię podróżować, choć nocami zawsze mam jakąś obawę. Bo przecież noc kryje w sobie tak wiele, tak bardzo trzeba zdać się na wyobraźnię (a może chodzi o to, żeby jednak tego nie robić?), mimo szeroko otwartych oczu, nie widzimy nic.

- Niedługo znowu będzie rondo. Które to już? Piąte? Szóste? Do Ciebie tyle kółek trzeba robić, ja nie wiem... - powiedział z uśmiechem, mając na myśli: "lubię Ci dokuczać, bo wtedy masz to spojrzenie, które uwielbiam".

Chwilę później nie miałam pojęcia co się stało, jakbym straciła pamięć na dwie sekundy. Zauważyłam, że jedziemy prosto na to cholerne rondo. Na szczęście nie stracił zimnej krwi, gwałtowanie wyhamował, usłyszałam pisk opon odbijających w prawo. Wróciliśmy na prostą, jedziemy dalej, już bez żadnego kolejnego okrążenia, to było ostatnie. Wszystko skończyło się dobrze. Co za ulga.

- Nie sądziłem, że to tak blisko, naprawdę.

Wtedy serce podeszło mi do gardła, rzadko przytrafiają mi się takie sytuacje, dlatego kompletnie nie radzę sobie z emocjami. W głowie niby pustka, a jednak chaos tylko jednej myśli "o mój Boże, o mój Boże, o mój Boże", jakbym miała włączoną opcję "powtarzaj". Co by było gdyby szybko nie zareagował? Całe szczęście, że jest bardzo dobrym kierowcą. Przecież każdemu może się to zdarzyć, nawet najlepszym.

- Przestraszyłaś się? - zapytał, chwytając mnie za rękę.
- Tak. Trochę. (bzdura, byłam przerażona!)
- Ja też. Przepraszam.

Spojrzałam w okno i zobaczyłam obraz sprzed 11 lat. Zima, czekałyśmy z koleżanką na autobus do szkoły. W między czasie jechała kobieta z dwójką naszych wspólnych koleżanek, zabrała nas. Do podstawówki samochodem jest 5 minut drogi, zimą troszkę więcej. W pewnym momencie na prostej wpadliśmy w poślizg, ona nie potrafiła zapanować nad kierownicą. Wylądowaliśmy w rowie, na dachu. Mało brakowało, a uderzylibyśmy w drzewo. "Miałyście dużo szczęścia" - pamiętam jak dziś słowa osób, które nas wyciągały ze środka zgniecionego auta. Ten jeden jedyny raz byłam pewna, że nie wyjdę z tego żywa.

Patrzyłam na ten obraz i pomyślałam, że po raz kolejny miałam więcej szczęścia niż zwykle. Jednak strach w obu sytuacjach był taki sam, ale zachowanie pozorów, że wcale tak bardzo się nie przestraszyłam, wyszło mi mistrzowsko. Czułam tylko jak wali mi serce, aż dziwne, że nie wyskoczyło. Ale byłam coraz spokojniejsza... przecież kilka kilometrów od domu już nic nie może się wydarzyć. Chociaż nigdy nie ma pewności, że co zdarzyło się raz, nie zdarzy się znowu, prawda?

W radiu leciała jedna z moich ulubionych piosenek Strachy Na Lachy:

"Dzień dobry, kocham cię,
już posmarowałem tobą chleb,
dzień dobry, kocham cię,
nie chcę cię z oczu stracić, więc
jeszcze więcej (...)"

Pozwoliłam sobie odpłynąć, zamknęłam oczy, by całkiem pozbyć się lęku, opanować myśli, opanować siebie. Nie było mi to dane. Nagle poczułam szarpnięcie, odbicie w lewo i powrót na właściwy pas. "Co do cholery?!" - myślę i pytam:

- Co się stało?
- Nie widziałaś?
- Ale czego? - gdzieżbym mogła cokolwiek zobaczyć w momencie, w którym próbowałam się uspokoić.
- Jakiś pijaczyna leżał w połowie na jezdni. Poszedłbym siedzieć za cudzą głupotę. Aż mi adrenalina  skoczyła. - zauważyłam, że tym razem na serio się zdenerwował.

To był bardzo krótki odcinek drogi niezabudowanej, bez jakiegokolwiek oświetlenia. Pan zalany w trupa (jak to brzmi w tej sytuacji) nie posiadał odblasków, choć powinien, ale czego można wymagać... zdziwiłabym się, gdyby było inaczej.

Drugi raz w ciągu 20 minut.

- No tak, przecież dziś jest 13-ty. Podobno pechowy. - wydusiłam, gdy tylko dotarliśmy na miejsce, zanim poszedł zapalić.
Jednak z drugiej strony to szczęście w nieszczęściu, jakby nie było. Za każdym razem mogło się skończyć źle, a nic takiego się nie wydarzyło. Więc ten 13-ty nie do końca był taki pechowy.

Później, gdy wracał do domu, martwiłam się, żeby czasem znów mu coś na drodze nagle nie wyskoczyło. Z niecierpliwością wyczekiwałam jakiegoś znaku życia. Kamień spadł mi z serca, gdy dostałam sms, że dojechał spokojnie, bez żadnych niespodzianek. Mogłam spokojnie iść spać, dziękując Bogu, że ten dzień dobiegł końca.

Nienawidzę takich chwil, gdy czuję, że ona tu jest. Gdy jej nie widzę i nie wiem, czy się pojawi, czy zabierze mnie ze sobą czy da sobie spokój. Gdy mam ją w głowie, w swoich najciemniejszych myślach. Całe szczęście była tylko przelotem, mimochodem, jakby swój cel miała zupełnie gdzieś indziej, zostawiając po sobie ślad w postaci skołatanych nerwów.

Życie może się skończyć w każdej chwili, nieoczekiwanie, a my i tak tego życia nie potrafimy docenić. Robimy to, gdy czujemy, że je tracimy. A dlaczego nie wtedy, gdy nie mamy tego poczucia straty? Pięć razy napisałam "szczęście" w kontekście, że dobrze, że żyjemy. Dlaczego więc o tym zapominamy? Że dobrze jest żyć?

"Budząc się rano, pomyśl, jaki to wspaniały skarb żyć, oddychać i móc się radować." - Marek Aureliusz