Versatile Blogger Award

Mogłam się spodziewać, że Asik mi nie odpuści i wytypuje mnie do wyznania faktów z mego jakże niezbyt fascynującego życia, wiedząc, że nie darzę wielką sympatią tego typu zabaw. Za to się jeszcze policzymy :* Jednak nie zamierzam tchórzyć i wywiążę się z nominacji z procentem, gdyż podczas pisania nazbierało się ich 10, zupełnie nie wiem jakim cudem.

Początkowo planowałam napisać krótką relację z mojego pobytu w górach, ale stwierdziłam, że to nie ucieknie, a co więcej, można połączyć jedno z drugim, więc... zaczynamy!

1. Jak wiadomo, relacje między ludzkie są bardzo ważne, niezależnie od tego ile trwają i jaką mają postać. Ja bardzo sobie cenię wirtualne znajomości, każda jest dla mnie cenna, każda coś wnosi do mojego życia i cieszę się, gdy mogę przenieść je do realnego świata. Ale dążąc do meritum... są trzy wartości, które stawiam na najwyższych szczeblach, mianowicie: rodzina, przyjaźń i miłość. Nie wszyscy wiedzą, że osoby najbliższe memu sercu poznałam właśnie wirtualnie. Asię na blogu, która jest moją najlepszą przyjaciółką, rozumie i zna mnie lepiej niż ktokolwiek inny, a miłość telefonicznie. Obie te znajomości zaczęły się mniej więcej w tym samym czasie, z różnicą zaledwie 4 miesięcy, prawie 9 lat temu. Nigdy bym nie pomyślała, że tak wiele zmieni to w moim życiu. Dlatego warto pielęgnować takie relacje, bo nie wiadomo jak się potoczą. Kiedyś bardziej rozwinę te historie, bo długo można opowiadać :)

2. Kocham góry. Najchętniej bym w nich zamieszkała. Tam jest zupełnie inny świat, który sprawia, że zapominam o całym świecie i skupiam się tylko na tym, co mam dookoła. Widoki szczytów górskich, wspinaczki, spacery, szum potoku, uzdrawiające powietrze, a nawet piwo w przerwie gdzieś na polanie, to coś, co powoduje, że serce mi rośnie, dusza się uspokaja, jestem szczęśliwa. Tam mam wszystko, czego potrzebuję. Nie ma takich słów, by wyrazić wszystkie emocje, które mi wtedy towarzyszą, to po prostu trzeba poczuć.

Ostatnio wybrałam się do Zakopanego, w którym nie byłam od 13 lat. Spaliśmy u znajomej brata w Suchym, kilka km od miasta. Mogę narzekać, że to był bardzo krótki czas, że niewiele zobaczyłam, że męczył mnie tłum w centrum Zakopanego, ale to tak naprawdę bez znaczenia, bo mimo to, zdołałam odpocząć, uspokoić myśli, nabrać sił na kolejne dni. Spacer przez Ząb (najwyżej położona parafia w Polsce) na Gubałówkę, sanktuarium na Krzeptówkach, zatłoczone Krupówki, grillowane oscypki, skocznie, które widziałam jedynie od dołu, świętowanie pobytu z gaździną... to niedługie chwile, ale nikt mi ich nie odbierze, bo było po prostu wspaniale. Zastanawiam się tylko jak góry wyglądają zimą...

3. Nigdy w życiu nie miałam nic złamanego/zwichniętego/skręconego/naderwanego/itp., co jest zaskakujące przy mojej drobnej posturze. Za to zdarzały się inne wypadki, w którym moje kości mistrzowsko wychodziły bez szwanku. Upadek na głowę z trzepaka (wisiałam na nim jak nietoperz, lubiłam ten rodzaj akrobacji), pogryzienie przez psa, cegła spadająca na palec u ręki, gdy miałam 8-10 lat. Wprawdzie nic wielkiego się wtedy nie stało, straciłam tylko paznokieć. W wieku 11 lat doszło do wypadku samochodowego w drodze do szkoły. Wylądowaliśmy na dachu, cudem unikając zderzenia z drzewem. Sytuacja była poważna, ale poza paniką i przerażeniem, nic się nie stało.

4. Uwielbiam spać do tego stopnia, że nie wychodziłabym z łóżka przez 24h, ale wbrew pozorom nie jestem tak wielkim śpiochem. Wstanę na każdą godzinę bez najmniejszego problemu, choć gdy nie muszę, wyleguję się do oporu, to znaczy do momentu, kiedy zaczynam być głodna. Ale to już inna kwestia.

5. Mam w gospodarstwie zoo. Poza zwierzętami hodowlanymi, których w sumie jest kilkadziesiąt sztuk, mamy w posiadaniu gołębie, aktualnie 8 psów, a w domu papugi i sporą kolekcję kanarków egzotycznych, z racji, iż tata jest dumnym hodowcą tych oto ptaków, zbierającym puchary, medale i dyplomy w przeróżnych konkursach i na wystawach.

6. Jestem tania w utrzymaniu, jeśli chodzi o jedzenie. Rodzice mówią, że jem tyle co wróbel albo 2-letnie dziecko. Mam jednak dobrą przemianę materii i widocznie bardzo mały żołądek, któremu wiele do szczęścia nie potrzeba. Chociaż zdarzają się takie dni, kiedy jem jak smok. Niestety nie trafiają się one zbyt często. Nie żebym narzekała, ale nie pogniewałabym się za dodatkowe 5 kg więcej.

7. Nienawidzę pająków, niezależnie od wielkości. Nienawidzę ich do tego stopnia, że potrafię drzeć się wniebogłosy, jakby mnie co najmniej obdzierano ze skóry, gdy tylko jakiegoś zobaczę. Kilka lat temu znajomy poprosił, by podrasować mu zdjęcie, zgodziłam się bez problemu. Okazało się, że popełniłam błąd, który do dziś śni mi się po nocach. Jaki? Otóż, gdy oczy me ujrzały treść fotografii, myślałam, że zejdę na zawał i to nie z powodu znajomego, a tego, co mu towarzyszyło. Na jego twarzy (tak, na twarzy) spoczywała wielka, włochata, paskudna tarantula. A ja musiałam na nią patrzeć przez cały czas obróbki. Oczywiście miałam ochotę zrezygnować i powiedzieć koledze, żeby znalazł sobie innego edytora, ale stwierdziłam, że trzeba się wywiązać z zadania, że przecież to tylko zdjęcie i nic mi się nie stanie. Poza palpitacjami serca nic się nie wydarzyło. Nie wyobrażam sobie ujrzenia tego potwora na żywo. Brrr...

8. Jestem praptakiem. Ot tak, po prostu, bo Asia miała taką fantazję po wysłuchaniu tej oto piosenki:

Jako, że najlepszy jest w niej refren i idealnie pasował do sytuacji, to tak już zostało. Przełomowym wydarzeniem był mój praptaczy lot, który został uwieczniony na filmie. Wtedy to stałam się 100% praptakiem.

9. Bardzo łatwo mnie wkręcić. Jestem w stanie uwierzyć w największą bzdurę, jeśli jest przekazana bardzo przekonująco. Moja naiwność nie zna granic. Najgorsze jest jednak to, że daję się wrobić tylko tym osobom, które lubię i szanuję. Ale to chyba dlatego, że im ufam. Mam nadzieję, że nie strzeliłam sobie samobója i nie zostanie to wykorzystane przeciwko mnie.

10. Mam w sobie pierwiastek krętacza. Kombinuję jak koń pod górę, żeby tylko jakiś niecny uczynek nie ujrzał światła dziennego. Najczęściej zdarza się to w grupie, bo co dwie głowy to nie jedna. Kiedyś z Asikiem chciałyśmy zrobić drinki, żeby mieć mniej toastów do wznoszenia. Wykradłyśmy więc z barku moich rodziców butelkę wódki i zabrałyśmy się do roboty. Wszystko dobrze, ale trzeba coś wymyślić, by się nie zorientowali, że trochę ubyło. Wpadłyśmy na genialny pomysł, żeby do alkoholu dolać wody. Tak, zwykłej wody z kranu. Możecie sobie wyobrazić jak ta wódka później wyglądała. Ale kto by się tym przejmował, ślady zatarte, drinki zrobione, zadanie wykonane. I nawet jest na to dowód! Nakręciłyśmy filmiki z całego procesu, łącznie z konsumpcją tych drinków. A rodzice? Nic nie zauważyli. Zajrzeli do barku kilka miesięcy później, zdziwili się widząc, że wódka jest jakby mętna, ale nie drążyli tematu. Sprawa została zamknięta, a my po dziś dzień mamy ubaw z całej tej akcji.

To by było wszystko, mam nadzieję, że się nie zanudziliście. Nie nominuję nikogo, może ktoś zechce podjąć wyzwanie dobrowolnie :)