Unemployed still alive

- Trzymaj się i napisz w końcu coś na blogu - powiedział jakieś dwa tygodnie temu Strzelec, kiedy żegnaliśmy się na tydzień.
- Nie będzie to łatwe - odparłam wiedząc, że na pewno niczego nie napiszę.

Ile to razy chciałam opowiedzieć Wam o wydarzeniach, które zajmowały mi czas, które zapadały czasem w sercu tak mocno, że nie mogłam myśleć o niczym innym, ile razy... ale zawsze było tak samo, wraz z otwarciem pustej karty zamykała się dusza. Blokada. Pustka. Nic. Odkąd mieszkam w Krakowie, napisałam w nim tylko dwa razy... te najkrótsze razy. Stwierdziłam, że minęło zbyt wiele czasu i trzeba wziąć się w garść, zwłaszcza, że tęsknię za tym miejscem. Kraków w  kwestii twórczej chyba nie spełnia się najlepiej.

Tak więc jestem, żyję i trzymam się całkiem nieźle. Nie chcę mówić, że wróciłam, bo to kompletna bzdura, przecież wcale nie odeszłam. Nie odchodzi się bez pożegnania. Powiedzmy, że zamilkłam na ponad trzy miesiące. I nie, wcale nie jest mi z tym faktem dobrze, dlatego jestem. Koniec z tak długim milczeniem. W ciągu mojej nieobecności miało miejsce wiele nieprzewidzianych zwrotów akcji, zaczynając od przyziemnych rozmów kwalifikacyjnych, internetowego kursu na pracownika administracyjno-biurowego (z którego egzamin tuż tuż), poprzez spotkania z blogowymi duszyczkami, kończąc na sprawach sercowych, które ostatecznie - po kilku zawirowaniach - zaczęły mieć się dobrze. Ale na początek krótko o poszukiwaniu pracy...

Od lutego nieustannie, z małymi przerwami, chodzę od jednego do drugiego zakładu pracy na rozmowy kwalifikacyjne. Zakłady są różne: firmy marketingowe, przedstawicielskie, sklepy spożywcze, sklepy z ubraniami dla dzieci, sklepy jubilerskie, ogrodniczo-budowlane, banki, a nawet ośrodek szkoleniowy maszyn. Jako, że chodzę, oznacza, że żadna z tych rozmów nie zaowocowała czymś więcej, niestety. Jutro mam kolejną, więc trzymajcie kciuki. Na początku cieszyłam się, że dzwonią i zapraszają, jednak z czasem zaczęło mnie to męczyć,  w końcu ile można. Niby dobrze, że w ogóle ktoś jest zainteresowany potencjalną współpracą ze mną, ale z drugiej strony znacznie obniża to poczucie własnej wartości. Aż dziwne, że tylko dwa razy miałam poważne kryzysy z tego powodu, bo nie posiadam takiej cierpliwości i wytrwałości jak mi się wydaje, że posiadam. Ciągle muszę ze sobą walczyć, wszystko co się dzieje sprawia, że powinnam rozsądnie podejmować decyzje, ale za każdym razem odkładam je w czasie wierząc, że w końcu się uda. Szukam pracy od półtora roku, powiecie, że inni szukają dłużej i znajdują, że nie warto się poddawać. I macie rację. Tylko, że ja się nie poddaję, po prostu obserwuję tą smutną polską rzeczywistość z jeszcze większym przygnębieniem niż zazwyczaj. W każdym razie najbardziej boli zraniona duma, bo nie jestem w stanie sama siebie utrzymać. Ba! Nawet nie byłam w stanie pomagać rodzicom mieszkając w domu, teraz nie mogę pomóc Strzelcowi, mimo, iż jestem bardziej samodzielna niż wtedy, a co dopiero być w pełni samowystarczalną. Straszny wstyd, do którego mogłabym się nie przyznawać, ale przekonałam się, że im dłużej coś w sobie duszę, tym gorzej, więc z dwojga złego... Staram się nie tracić wiary, naprawdę, jednak o tyle spraw się martwię, że chciałabym, żeby coś się w końcu udało. Nie mam pojęcia co przyniesie każde nadchodzące jutro, ale mam nadzieję, że los przestanie robić mi psikusy, przynajmniej jeśli chodzi o pracę.

Nie chcę Was całkiem zanudzić, więc kończę. Jestem pewna, że mielibyście dosyć eseju na godzinę czytania, dlatego kwestie uczuciowe zostawiam na kolejny raz. I obiecuję, że ten kolejny raz nastąpi wcześniej niż za kilka miesięcy. Najwyższy czas wrócić do tego, co się kocha.

xoxo