Home, sweet home

Dni stają się coraz dłuższe, zapowiadają zbliżającą się powoli wiosnę. Zakończył się jeden rok, a rozpoczął kolejny... jak granica, która wyznacza czas. Czas, którego podobno nie ma. Tak więc, zakończył się kolejny rok życia w moim miasteczku, a rozpoczął w Krakowie.

Zawsze marzyłam o tym, by kiedyś zamieszkać w mieście królów, zawsze zazdrościłam koleżankom, że już tam są, że się usamodzielniły, że mają swoje własne życie, że z niego korzystają, że są szczęśliwe. Kiedy trafiła się okazja, myślałam, że będę mieć podobnie. Jak bardzo się myliłam... nie usamodzielniłam się, jakkolwiek by to nie brzmiało, wciąż nie jestem niezależna finansowo. Mam swoje życie, ale z niego nie korzystam. Będąc w domu czułam się bardzo samotnie, mimo, iż nie byłam sama. Miałam rodzinę, chłopaka, przyjaciół, ale tylko z tymi pierwszymi widywałam się najczęściej. Teraz jestem w Krakowie i wciąż czuję się samotna. Teraz częściej widuję się z chłopakiem niż z rodzicami, ale to niczego nie zmienia, tak naprawdę. Bo nie wystarczy kogoś widywać, by nie czuć się samotnie, czyż nie? A przyjaciele... widuję się z nimi tak samo rzadko jak wcześniej, mimo, że teraz mamy możliwość spotkania się w każdej chwili. Tak więc mieszkam w Krakowie i chodzę na samotne spacery. Na spacery, które wywołują u mnie dużo smutku. Bo co z tego, że mogę wyjść kiedy chcę i gdzie chcę, jeśli nie mam z kim? Niczym nie różni się to od tego, co miałam mieszkając w domu. Kraków mnie nie uszczęśliwia tak, jak powinien. Jest dobrze, ale to pojęcie bardzo względne. Poza miejscem zamieszkania nic się nie zmieniło, serio.

"Tak daleko od bliskich śnię mój sen o szczęściu,
które nie nadchodzi, które się nie spełni

Co z tego że jestem tu gdzie kiedyś być marzyłem,
jeśli wszystko co dziś mam to praca ponad siły"

Nie chciałam spędzać samotnego weekendu w Krakowie, więc w piątek przyjechałam do domu na kilka dni. Poczułam taki spokój w sercu, którego nie jestem w stanie opisać, i radość, że jestem w miejscu, w którym nie muszę udawać, w którym nie muszę niczego się wstydzić, niczego bać, w którym czuję się swobodnie. W miejscu, w którym jestem ważna i kochana. Nigdzie indziej nie ma takiego miejsca. Wcześniej nie czułam tego będąc w domu, bo lgnęłam do znajomych, do ludzi, z którymi mogę porozmawiać o wszystkim, z którymi mogę się napić i zabawić. Zapomniałam o tym, że rodzina też potrafi to dać, mimo, że nie w stu procentach, ale potrafi. Przedwczorajsza rozmowa z Iriną uświadomiła mi, jak bardzo potrzebuję szczerej rozmowy, takiej od serca, bez żadnych tajemnic. Rozmowa z bratem pokazała mi, że jestem dla niego ważna, a jego słowa "brakowało mi Ciebie, wiesz?" rozwaliły moje serce na kawałki. Kocham ich z całej duszy. Kocham moją mamę za to, że jako jedyna zawsze ma dla mnie czas, mimo obowiązków i braku tego czasu nieraz. Kocham brata za to, że nie ukrywa swoich uczuć i potrafi mi powiedzieć, że mnie lubi albo że tęskni, że potrafi powiedzieć mi coś miłego, zwłaszcza wtedy, gdy tego najbardziej potrzebuję. Nikt inny tego nie potrafi... I wiecie? Najchętniej odwlekałabym powrót do Krakowa, a wracam we wtorek. Mimo, że kocham to miasto, to nie mogę czuć się w nim w pełni szczęśliwa. Nie wszyscy wiedzą, że trzeba być a nie bywać. Że trzeba rozmawiać, a nie mówić. Że trzeba się spotykać, a nie tylko umawiać. Że trzeba robić to, co się chce, a nie tylko chcieć.

To nie tak, że doznałam wielkiego rozczarowania, że moje wyobrażenia różnią się od rzeczywistości. Nic z tych rzeczy. Cieszę się z przeprowadzki do miasta, w którym jestem zakochana, z tego, że mam u boku ukochaną osobę, z tego, że radzę sobie sama na tyle, na ile mogę. Cieszę się z tego, że w każdej chwili mogę wyjść i że mam dokąd pójść. Pierwsze dni były naprawdę wspaniałe, mimo, że trudno przychodziło mi oswojenie się z tą zmianą. Spotkaliśmy się z AR i Wandalem, mieliśmy nieplanowany wypad do kina, a nawet spontanicznego sylwestra po sylwestrze, jako rekompensata za to, że tego oficjalnego spędziliśmy osobno, spotkałam się z dawno niewidzianą koleżanką ze studium, która mieszka za granicą. Tak, to dało mi pewną motywację, siłę i wiarę w to, że faktycznie ruszyłam do przodu. Ale później trochę się zmieniło. Nie chodzi mi o to, że codziennie powinnam się z kimś spotykać, gdzieś wyjść, ale że mogłabym mieć świadomość, że w każdej chwili mogę zadzwonić do znajomych i umówić się, chociażby, na spacer. Szukanie pracy nie zajmuje mi 24h siedem dni w tygodniu, więc mam dużo wolnego czasu, zwłaszcza, gdy zostaję sama w mieszkaniu. Jednak spotykam się ze słowami: "po sesji na pewno się spotkamy", "będę w Krakowie za miesiąc to cię odwiedzę", "w tym tygodniu nie dam rady", co potrafi podciąć skrzydła. A ja potrzebuję ludzi, potrzebuję rozmowy, potrzebuję towarzystwa, tak po prostu, mimo, że jestem typowym odludkiem społecznym.

Tak więc przed przyjazdem do domu nie miałam najlepszego nastroju. Coś zaczęło niszczyć moje przyzwyczajenie się do nowego życia i ustabilizowane uczucia. Dlatego Kraków trochę mnie zmęczył, dlatego w nim znalazłam najwięcej negatywnych działań i na nim postanowiłam się wyżyć. Ale nie było to całkiem bezpodstawne, jak widać, może tylko trochę wyolbrzymiłam całą sprawę. Ostatecznie w znajomych kątach znalazłam spokój, którego tak bardzo potrzebowałam, i wykorzystam go do ostatniej minuty mojego pobytu. Bo wiecie... pachnie mi listopadem, ten zapach wraca, ale nie we wspomnieniach. On jest prawdziwy, teraźniejszy, obecny. Znów. Jest tak intensywny, że boję się, że historia zatoczy koło. Przez to właśnie czuję się jeszcze bardziej samotna niż zwykle. Ale przecież jest dobrze, więc czym się martwić?

DOPISEK 20/01/2015
Dziś miałam wrócić do Krakowa, jednak plany trochę się zmieniły. I szczerze, nie mam pojęcia, kiedy wrócę, każdy mnie o to pyta, a ja myślę tylko: "dajcie spokój, wrócę, kiedy wrócę, nie wiem znaczy nie wiem". Świadomie to odwlekam z nadzieją, że opanuję to, co mnie męczy, ale doskonale wiem, że tak się nie stanie. Dlatego chłonę spokój, który panuje w moim domu, chłonę wszystko, co dobre i ciepłe, żeby zagłuszyło listopadowe emocje, choć to też nie najlepszy sposób, wiem. Ale w tym momencie nie znam lepszego i taki musi mi wystarczyć.