Jaka róża, taki cierń

Od trzech tygodni próbuję oszukać sama siebie, że moja miłość jest miłością idealną, jak to mam w zwyczaju sobie wyobrażać, zważając na fakt, że przecież miłość to uczucie wzniosłe i piękne, mimo, że czasem daje nieźle popalić. A tak naprawdę tłumię w sobie jedno wypowiedziane zdanie, którego za cholerę pozbyć się nie mogę, które truje moją duszę tak bardzo, że widzę siwy dym jak po reakcji chemicznej w laboratorium. Jednak dobrze, że zostało wypowiedziane. A że nie mam pojęcia co z nim zrobić, to już inna sprawa. Od dwóch i pół tygodnia dostrzegam sens tych słów, trochę inny, ale wszystko wpada do tego samego źródła, więc suma summarum, oszukuję siebie jakby trochę mniej. Z kolei od jedenastu dni natłok tych myśli i wydarzenia, które się za mną wloką jak cień, sprawiają, że straciłam całą radość życia, że przestałam czuć się ważna, kochana. Od jedenastu dni, od momentu kiedy dowiedziałam się, że nie ma wśród nas Królika (miałam o nim napisać, ale nie potrafiłam, zbierając się na odwagę udało mi się wyrzucić z siebie cały żal, który ostatecznie pozostał w wersji roboczej i pozostanie tam chyba po wieki wieków). Od momentu, w którym potrzebowałam pocieszenia, mimo wszystko, by mieć wystarczająco dużo siły, żeby wspierać innych, którzy bardziej tego potrzebują. Chciałam otrzymać to wsparcie od mojego Strzelca (tak zamiast P.), liczyłam na to, ale przeliczyłam się, kolejny już raz. To rozczarowanie rozbiło moje serce na milion małych kawałków.

"Szkoda, że musiałeś się oddalić
Bo przydałoby mi się jakieś towarzystwo
Na tej drodze, na drodze, na której dziś się znajduję"

6 listopada

- Wiesz, nie jest źle, ale dostałam bardzo smutną wiadomość i nie potrafię sobie z tym poradzić. - wyżaliłam się Strzelcowi przy pierwszej lepszej okazji.
- Cokolwiek złego się nie stało, nie martw się, be happy.
- Nie mogę się cieszyć, gdy ktoś umiera. - próbowałam wzniecić w nim chociaż trochę empatii, niestety wysiłek ten poszedł na marne, bo odparł jedynie:
- To co innego... współczuję.

Tak teraz wygląda prawdziwe współczucie i zainteresowanie ze strony ukochanej osoby? Może ja coś przeoczyłam, może trzeba samemu wykładać kawę na ławę i błagać o odrobinę zrozumienia?

 8 listopada - do Asi

Teraz jestem taka samotna, bez wsparcia. Choć wcale nie powinnam go potrzebować. Ale chciałabym... od Strzelca najbardziej. (...) 

12 listopada, rozmowa z Asią

- Co z tym P.?
- (...) Może przesadzam, ale on nie może być przy mnie tylko wtedy, kiedy jest dobrze. Chyba mu się wydaje, że na tym polega miłość. Gdybym się rozchorowała, nie zatroszczył by się o mnie, tylko poczekał, aż wyzdrowieję. Gdybym była smutna z albo bez powodu, to zrobiłby tak, jak teraz, nie zwrócił na to uwagi. To tak strasznie boli, kiedy znika, gdy go potrzebuję.
- Tym razem to on przesadza i mam ochotę dać mu za to po uszach. (...) Powinnaś mu powiedzieć, że on powinien być Twoim przyjacielem, a przyjaciel troszczy się cały czas, a nie tylko wtedy, gdy sobie przypomni. Powinien być tą osobą, która ociera łzy i podnosi na duchu.

12 listopada, myśli wyrwane

Jesień staje się coraz smutniejsza, zupełnie jak moja miłość. Moja miłość traci blask w takie dni, jak teraz. Dni pełne milczenia, braku wsparcia, słów pocieszenia, gdy mi źle, gdy się martwię, gdy mam problem. Braku wsparcia, gdy najbardziej go potrzebuję. Wtedy jest mi jeszcze gorzej. Znika i wraca, gdy wie, że smutek odszedł w siną dal, że problem został rozwiązany, że poradziłam sobie z tym sama. Więc po co jest? Nie radzę sobie.

Boli mnie taka miłość. Boli mnie serce, gdy o niej myślę. Boli mnie ta bezradność, ale mam nadzieję, że to uczucie nie przeminie wraz z odchodzącą jesienią.

14 listopada

Po dwóch tygodniach od ostatniego spotkania, przyjechał. Przyjechał, bo wiedział, że zawalił, obiecując odwiedziny i nie dotrzymując tej obietnicy, nawet mnie o tym nie informując. A ja wciąż taka roztrzaskana na kawałki... Co mi przyszło z tej wizyty, kiedy nie byłam w stanie powiedzieć Strzelcowi tego, co mnie tak bardzo rani i bez czego nie mogę ruszyć do przodu. Nie mogę udawać, że jest okej. Nie mogłam nic powiedzieć, kiedy w mojej obecności planował ten wyjazd do Mediolanu, wyjazd, który na samą myśl ściska mnie za serce. Ale nie mogłam mu zabronić, i tak by nie posłuchał. Zawsze robi to, co chce. A ja przecież nie chcę, by czuł się ograniczony przez jakieś moje fanaberie.

Gdybym miała okazję pojechać do Włoch po okazyjnej cenie, to pierwszą osobą, która przyszłaby mi na myśl, żeby zabrać ją ze sobą, byłby Strzelec. I gdyby okazało się, że nie może - zrezygnowałabym. Chociaż ewentualnie mogłabym zabrać bliskich znajomych, ale nie kompletnie obcych ludzi. I pisząc mi, że tylko mnie będzie tam brakować, uwierzę? Gdyby tak rzeczywiście było, to by nie pojechał albo zmartwił by go fakt, że nie jadę. A tu ani jedno, ani drugie. Dla niego najważniejsze jest to, że pojedzie, a nie to, z kim pojedzie. To boli mnie najbardziej. Z tego powodu jest mi przykro. Serce mi pękało, kiedy opowiadał z entuzjazmem jak to ma wyglądać, nie zważając na to, że ja nie jadę.

- Więc jednak jedziesz?
- Dlaczego mam nie jechać? Ty nie chciałaś... a ja nie wysiedzę, przecież wiesz.

Jemu nie chodzi o osoby, z którymi tam będzie, bo nawet ich nie zna, a o to, że po prostu nie będzie siedział w domu, gdy ma wolne. Musi być w ruchu, pojechać gdzieś, coś zwiedzić. Gdzie tu chodzi o mnie? Że niby będzie mu brak? Serio? Na co dzień mu mnie nie brakuje, mimo, iż widujemy się dwa razy w miesiącu, a co dopiero na spontanicznym wypadzie do Włoch...

Wiem, że Strzelec jest wolny jak ptak, niech frunie gdzie tylko zapragnie, przecież i tak wróci. Powinnam to rozumieć, bo ja jestem jak ten kot, który potrzebuje samotności, ciszy, potrzebuje chodzić własnymi ścieżkami. Kot, który jeszcze nie miał okazji odczuć tego tak, jak ptak odczuwa swoją wolność. Jednak on nie potrafi mnie zrozumieć, nie poznał jeszcze chęci mojej kociej indywidualności, chęci, która nie ma potrzeby, by się ujawniać.

Smutne jest też to, że bardziej martwią i troszczą się o mnie inni, a nie on. Że po pół słówkach wiedzą, że coś nie gra i próbują nadać temu graniu brzmienie. A on, znając pełen repertuar, nie potrafi wydobyć żadnego czystego dźwięku. Mam ochotę płakać, aż zabraknie mi łez. To takie przewidywalne, co? Mam ochotę zniknąć, by nikogo na ten widok nie skazywać (choć i tak nikt nie patrzy, więc co za różnica).
Kiedy odjeżdżał, myślałam, że nie wytrzymam i wyrzucę z siebie cały ten ból, który nieświadomie mi zadaje. Nie mogłam wydusić słowa, gdy pytał, dlaczego się nie uśmiecham.
- Przecież Asia przyjedzie, powinnaś się cieszyć.
- Cieszę się, bardzo się cieszę.
- Jakoś tego nie widać. Nie masz powodów do szczęścia, prawda? Nic nie mówisz...
Dobrze, że wygłaszając ten monolog, przytulił mnie najmocniej jak tylko potrafi i nie zauważył, jak męczę się z tym, by powstrzymać łzy.
- Tylko o mnie nie zapomnij, jak tam pojedziesz. Mam nadzieję, że w piątek się zobaczymy.

18 listopada

Dziś po południu wyjeżdża, a od piątkowego spotkania nie mam z nim żadnego kontaktu. Czemu mnie to nie dziwi? Jestem pewna, że gdy będzie już w tym Mediolanie, nie dostanę ani jednej wiadomości, że jest na miejscu. Wtorek zapowiada się więc dość płaczliwie. Jak dobrze, że Asia przyjeżdża w środę, nie będę miała czasu na myślenie, na łzy, w końcu mamy tyle do nadrobienia. A choćbym nawet płakała... całe szczęście nie będę musiała kolejny raz ocierać łez o poduszkę, nie będę musiała otulać się kołdrą z nadzieją, że to ramiona, w których można ukoić smutek. Strzelec natomiast wraca do domu w nocy z czwartku na piątek. I może będzie na siłach, by przyjechać do Krakowa, żeby spędzić z nami chociaż kilka godzin. Ale przestałam liczyć na cokolwiek z jego strony. Liczę jedynie na to, że w końcu dowie się, co mnie boli. Że wybuchnę, siedząc z ukochanymi ludźmi nad zalewem nowohuckim, pijąc wino za Kordiana i za wszystko inne, za wszystko co leży nam na duszy, uwieczniając to na zdjęciach, żeby było co wspominać. Że wybuchnę, bo gdy się zobaczymy i pozna Asię, Patryka, to i tak w końcu zacznie opowiadać jak to było we Włoszech, a to przecież mnie zaboli. A jeśli nie wybuchnę, a smutek będzie spływał ze mnie strumieniami, a po winie nic mnie już nie zdziwi, to boję się, że zrobi to za mnie Asia. I wcale nie żartuję, naprawdę się boję, bo wszem i wobec wiadomo, nie da się ukryć, że Asia jest zdolna do wszystkiego.

Tymczasem jem mniej niż pięć razy dziennie, nie używam chusteczek do otarcia łez, sklecam te emocje z nadzieją, że nie uznacie mnie za histeryczkę i że dzięki temu będę miała w sobie więcej odwagi, by coś z tym zrobić. Tymczasem pragnę przetrwać dzisiejszy dzień, bo będzie najtrudniejszy do przetrwania, i kolejne dni, ale w kolejne sobie poradzę, bo nie będę sama. Z niecierpliwością więc czekam na jutrzejsze popołudnie, kiedy to w końcu będę mogła wyściskać Asika za wszystkie czasy na dworcu w Krakowie. Kiedy to wszystko, czegokolwiek nie zrobimy, będzie za wszystkie czasy.